Adana, ‘yaşam memnuniyeti’ sıralamasında 81 kentin 70’incisi.
Denizi görmek için kilometrelerce yol kat etmesi gereken Kayseri 8’inci sırada.
Seyhan gibi bir nehri rüyasında göremeyecek Konya 21’inci.
Dalından bir kez bile portakal koparılabilme imkânı olmayacak Kırıkkale 4’üncü.
Meyve sebzeyi ömrü boyunca Adana’dan pahalı yemek zorunda kalacak Eskişehirli ‘Yaşamımdan memnunum’ demiş ve 33’üncü sırada yer almış.
Türkiye İstatistik Kurumu’nun (TÜİK) ‘İllerde Yaşam Endeksi’ araştırma sonuçlarına bakın. Benim gördüğümü siz de fark edeceksiniz.
Yerel yönetimin başarılı olduğu kentlerde yaşam memnuniyeti var.
Yani memnuniyeti sağlayan kentlerin zenginlikleri, imkânları değil. İyi yönetilen şehirlerin yaşayanı mutlu…
Adanalı mutlu değil. Üstelik mutsuzluğun kaynağı yokluk değil.
Türkiye’de Adana’nın imkânlarını bünyesinde barındırabilen, zorlansa, 5 kent sayabilirsiniz. Ama Adanalı yaşam memnuniyeti sıralamasında son sıralarda… Çünkü şehir doğru yönetilmiyor.
Adana’nın gücüne yakışan büyük projelerden vazgeçtim.
Şehir, temel ihtiyaçlarda sıkıntı çekiyor. Trafikte sıkışıklık var. Nüfusun en yoğun olduğu bölgeler beton yığını. Kent, hava kirliliğinde ilk sırada… Su zengini Adana en pahalı içme suyunu kullanıyor.
Resmi verilere göre 15 milyon nüfuslu İstanbul’da 549 bin, 1,7 milyon nüfuslu Adana’ya 188 bin Suriyeli yerleştirilmiş. Suriyelilerle şehrin sosyoekonomik yapısı temelden oynamış; ama bu durum ne merkezi ne yerel yönetimin umurunda.
Şehir işsiz dolu… İşsizlik oranı sıralamasında son yıllarda Adana hep ilk sıralarda. Gelir dağılımı adaletsizliğinde de durum aynı. Gününü çöpten ekmek toplayarak kurtaran da var, mevduatına her gün binlerce lira alan da.
Yerel yönetimde son 15 yılın en büyük projesi hafif raylı sistem. Ne üniversiteye ne havalimanına ne otogara uzanan milyar dolarlık yatırım. Hâlâ her yıl yerel yönetim kaynaklarının çeyreği bu yatırımın faiz ödemelerine harcanıyor.
Şehrin sıcakkanlı insanları ‘Portakal Çiçeği Karnavalı’, ‘Lezzet Festivali’ gibi etkinliklerde mutluluk arıyor; ama altyapı ve vizyon eksikliği sonuç alınmasını zorlaştırıyor.
Böyle bir tabloda mutlu olup endekste yukarılara çıkabilmek zor… Var olan imkânlara rağmen bir şeylerin yapılmıyor/yapılamıyor olmasını izlemek Adanalıyı mutsuz ediyor.
Oysa Adana’da sadece kentte yaşayanları değil, Türkiye’yi mutlu edecek projeler kolaylıkla hayata geçirilebilir.
Sadece bir örnek vereyim. Şehrin tam ortasında Tepebağ Höyüğü var. 360 metreye 620 metre alanın 10 metre altına inebilsek, dünyaya 3 bin 500 yıl öncesini, yani ‘Geç Tunç Çağı’nı sergileyebileceğiz. Adana’da yerin altı tarih, göğe en yakın Toroslar dağları zengin bitki örtüsü sunuyor.
Ama böylesine zenginlikler sunan kentte yaşayanlar mutsuz.
Yerel seçimler yaklaşıyor.
Bari bu kez fırsatı kaçırmayalım.
Kendimce, nasıl bir belediye başkanı aramamız gerektiğini yazıyorum.
1) Şehri çok iyi tanısın. Yüreği ‘Adana’ diye atsın.
2) Hayalleri büyük, hatta uçuk olsun.
3) Çokseslilikten hoşlansın. Birleştirici olsun. Ortak akla inansın.
4) Makama, paraya, ihtişama doymuş olsun. Yandaşa, yalakaya ihtiyacı olmasın.
5) Üretim odaklı olsun. Girişimci sevsin.
6) Şeffaf olsun. Sokakta yürüsün, markette görünsün, otobüse binsin.
7) Lider olsun. Yakınları ve yandaşlarıyla değil, liyakat sahipleriyle çalışsın.
8) Kitap okumuş olsun. Sanatçı dostları olsun.
9) Hayvan sevsin, yeşil sevsin, naif olsun.
10) Haksızlık karşısında cesur olsun.
Diyeceksiniz ki, bu 10 maddelik özellikler her şehrin belediye başkanında olmalı. Haklısınız. Adana'nın hiç olmadı. Bu yüzden yazdım. |
YORUMLAR